ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ Φ.Σ. Σ.Ε.Υ.Π. 8/3

Σήμερα πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου της Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας & Πρόνοιας(απουσία του διοικητικού συμβουλίου), στο πλαίσιο ανάληψης δράσης σχετικά με το σχέδιο “Αθηνά”, όπου και υπερψηφίστηκε το ενωτικό πλαίσιο του Αυτόνομου Σχήματος Σ.Ε.Υ.Π. με την Ε.Α.Α.Κ. (99 ψήφοι).

 

Αποφασίστηκε λοιπόν, σύμφωνα ε το πλαίσιο:

– Κατάληψη της σχολής μέχρι την Παρασκευή 15/3

– Παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας την Δευτέρα 11/3, ώρα 10.00

– Κατάληψη της διοίκησης του ΤΕΙ Αθήνας την Τρίτη 12/3 και Τετάρτη 13/3

– Συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου Σ.Ε.Υ.Π. στο Πανελλαδικό-Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 14/3 στα Προπύλαια, ώρα 12.00

– Νέα συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου της Σ.Ε.Υ.Π. την Τρίτη 19/3 και ώρα 13.00

– Αλληλεγγύη και ενίσχυση των αγώνων των υπόλοιπων φοιτητικών συλλόγων

                     –

Το πλαίσιο κατατέθηκε έτσι, ώστε να εξασφαλίζεται η ενεργή και ισότιμη συμμετοχή των υπόλοιπων συμφοιτητών μας στην διαδικασία λήψης αποφάσεων σχετικά με τον τρόπο εκπόνησης των παραπάνω προτάσεων. Για τον λόγο αυτό, μετά την ψήφισή του ακολούθησε συζήτηση σχετικά με την οργάνωση των δράσεων του συλλόγου μας, η οποία όμως αναβλήθηκε για το Σάββατο 9/3 και ώρα 17.00, μιας και η συνέλευση εξελίχθηκε σε πολύωρη διαδικασία.

Κάλεσμα για συγκρότηση συνέλευσης εργαζομένων – φοιτητών/τριων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ

Παρασκευή 22/2 στις 16.00 στην αίθουσα 3 της Νομικής (είσοδος από Μασσαλίας).

Το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν εξαπολύσει τα τελευταία τρία χρόνια μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του κόσμου της εργασίας με στόχο την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. ̇ Τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους με το πρόσχημα του δημόσιου χρέους και την καθολική ιδεολογική νομιμοποίησή στον δημόσιο λόγο μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» έχουν βαλθεί να αναδιαρθρώσουν μέχρι εσχάτων τη ζωή μας. Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, τις αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης, την ελαστικοποίηση των ωραρίων και την επέκταση των επισφαλών εργασιακών σχέσεων μέχρι την καταστολή και την τρομοκρατία –όποια μορφή και αν παίρνει αυτή, εργοδοτική, φασιστική, κρατική– φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας.

Απέναντι σε όλα αυτά είναι εμφανής η ανεπάρκεια των κοινωνικών και ταξικών αγώνων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Από τη μια μεριά η πλειοψηφία της εργατικής τάξης συνεχίζει να λειτουργεί ατομικιστικά και να εμφορείται από την ιδεολογία της κοινωνικής ανέλιξης και του εθνικισμού. Από την άλλη μεριά οι αγώνες συνεχίζουν να συγκροτούνται στη βάση της λογικής της ανάθεσης και των συντεχνιακών διαχωρισμών και να διαμεσολαβούνται από κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που αναπαράγουν τις πελατειακές σχέσεις και περιχαρακώνουν τις κινητοποιήσεις στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας.

Η επίθεση στην εργασία όπως εκφράζεται στη τριτοβάθμια εκπαίδευση

Το πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ την ατζέντα της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ως ένας εργασιακός χώρος ειδικής σημασίας εξαιτίας του συγκεκριμένου ρόλου του ως θεσμού αναπαραγωγής / κατανομής /πειθάρχησης της εργατικής δύναμης, οργάνωσης του καταμερισμού της εργασίας, αναπαραγωγής του διαχωρισμού χειρωνακτικής-διανοητικής εργασίας και ιεράρχησης των γνώσεων (οι εργασιακές εμπειρίες μιας καθαρίστριας αξιολογούνται ως κατώτερες της ακαδημαϊκής γνώσης)· ως ιδεολογικού μηχανισμού που προωθεί την ατομικοποίηση και τον ανταγωνισμό.

Οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (νόμοι Γιαννάκου-Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου) σε συνδυασμό με τις επιταγές των μνημονίων αποτελούν το σημαντικότερο κομμάτι της αναδιάρθρωσης φέρνοντας απολύσεις και μειώσεις μισθών στο εργατικό δυναμικό των ΑΕΙ-ΤΕΙ, επιβολή αυστηρότερων διαδικασιών πειθάρχησης/αξιολόγησης και μεγαλύτερη εντατικοποιήση των σπουδών, μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στους ίδιους τους φοιτητές (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα), κατάργηση του ασύλου, μείωση των εισακτέων και συγχωνεύσεις–καταργήσεις σχολών και ιδρυμάτων, προωθώντας ταυτόχρονα την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση και λειτουργία των «ιδρυμάτων» με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Παρά τα όρια, τις αδυναμίες και τον, συχνά, συντεχνιακό χαρακτήρα τους, οι φοιτητικοί αγώνες κατάφεραν στο παρελθόν να μπλοκάρουν ή να καθυστερήσουν τις απανωτές μεταρρυθμίσεις που επιχείρησαν όλες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά, ξεκινώντας από το νόμο 815 που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 1978. Οι κοινωνικοί αγώνες μέσα στα πανεπιστήμια προκάλεσαν μια διαρκή εκπαιδευτική κρίση που διαρκεί εδώ και πάνω από 30 χρόνια η οποία συνδέεται αφενός με την αδυναμία ικανοποιητικής σύνδεσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την παραγωγή και αφετέρου με την αδυναμία πλήρους ικανοποίησης των προσδοκιών της εργατικής τάξης, η οποία αντιλαμβανόταν την τριτοβάθμια εκπαίδευση ως μια διέξοδο που εξασφάλιζε σταθερή και καλά αμειβόμενη εργασία αλλά και ως ανελκυστήρα εντός της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Ωστόσο, το εύρος και η ένταση της σημερινής επίθεσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, σε μια περίοδο όξυνσης της κρίσης, θέτουν πολύ ευρύτερες απαιτήσεις όσον αφορά το περιεχόμενο και τη μορφή των αγώνων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε σχέση με τις οποίες οι όποιες αντιδράσεις της λεγόμενης «ακαδημαϊκής κοινότητας» τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ήταν από απόλυτα ανεπαρκείς έως προσχηματικές.

Η πλειονότητα των φοιτητών συνεχίζει και κινείται είτε εντός του τριπτύχου απάθεια-ατομισμός- καριέρα (εγώ δεν είμαι εργάτρια, εγώ θα φύγω στο εξωτερικό, εγώ θα γίνω…) είτε σε μια λογική προάσπισης συντεχνιακών συμφερόντων. Απ’ την άλλη μεριά, το συνονθύλευμα μεγαλοκαθηγητών–κοσμητόρων–πρυτάνεων που εκτόξευε αντιμεταρρυθμιστικές μεγαλοστομίες με ημερομηνία λήξης πριν ένα χρόνο, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της υλοποίησης της τρέχουσας αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εύλογο, αν αναλογιστεί κανείς πως όλοι αυτοί βρίσκονται μπροστά σε μια ευκαιρία για διευρυμένες μπίζνες και τις αντίστοιχες σε αυτές αρπαχτές από ερευνητικά, μέσα σ’ ένα καθεστώς αποδοτικότερης εκμετάλλευσης της φοιτητικής εργασίας, μέσα σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο από τα «μικρόβια» της φοιτητικής και εργατικής ανυποταξίας.

Παρ’ όλ’ αυτά από την πλευρά των εργαζομένων στα πανεπιστήμια έχουν υπάρξει πρωτοφανείς αντιδράσεις όπως απεργίες διαρκείας και μαζικές καταλήψεις, συχνά δυναμικές και μαζικές. Ωστόσο ο αγώνας τους υπονομεύτηκε από γραφειοκρατικά/εργοδοτικά συνδικαλιστικά όργανα, από την απάθεια ή την αρνητική στάση των φοιτητών/τριών, από συντεχνιακές λογικές (δεν απολύουν εμάς αλλά άλλους, άλλο ΑΕΙ άλλο ΤΕΙ, άλλο εργολαβικοί άλλο μόνιμοι), από πελατειακές συνδιαλλαγές, ενώ σε αυτά προστέθηκαν οι εκβιασμοί από προϊσταμένους- σε πλήρη συνεννόηση με τους καθηγητές. Σε κάθε περίπτωση, στις σημερινές συνθήκες δεν θα ήταν δυνατό ένας μεμονωμένος κλαδικός αγώνας να οδηγήσει σε υποχώρηση του κράτους και επομένως απαιτείται το συνολικό ξεπέρασμα της τρέχουσας συνδικαλιστικής οργάνωσης και περιεχομένου των αγώνων που τους κρατά απομονωμένους, διαχωρισμένους και τελικά αδύναμους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αγώνων εντός του πανεπιστημίου αποτελεί η απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων στο Α.Π.Θ. η οποία τελικά κατεστάλη με την επέμβαση των ΜΑΤ στην κατειλημμένη από τους εργαζομένους πρυτανεία μετά από αίτημα των πρυτανικών αρχών. Αποτέλεσμα του σπασίματος της απεργίας ήταν η καταδίκη έντεκα εργαζόμενων σε οκτάμηνη φυλάκιση με αναστολή. Αντίστοιχα η εισαγγελία κλήθηκε απ’ τον πρύτανη του Γεωπονικού, με αφορμή την κατάληψη της πρυτανείας από τους διοικητικούς υπαλλήλους ενάντια στο μνημονιακό μέτρο της «διαθεσιμότητας» (δηλαδή των απολύσεων). Παράλληλα, κατά τη διάρκεια του σαμποτάζ της εκλογικής διαδικασίας των συμβουλίων διοίκησης από φοιτητές και εργαζομένους ασκήθηκαν διώξεις στην πρόεδρο του συλλόγου του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και σε φοιτητές του πανεπιστημίου Αιγαίου, ενώ εισαγγελική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε κατά την κατάληψη του κεντρικού server του Ε.Κ.Π.Α. Πολύ πρόσφατα, όταν οι φοιτητές του Ιόνιου Πανεπιστημίου πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στην πρυτανεία για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην περικοπή της χρηματοδότησης των σπουδών τους, η πρύτανης Σαλή κάλεσε τα ΜΑΤ που μπήκαν στην πρυτανεία και συνέλαβαν 28 φοιτητές από τους οποίους πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφίες. Στους φοιτητές απαγγέλθηκε η κατηγορία της «διατάραξης της οικιακής ειρήνης».

Ενδεικτική του κλίματος καταστολής και της συνεργασίας της αστυνομίας με τις πρυτανικές αρχές είναι επίσης η πρόσφατη εισβολή των μπάτσων στην ΑΣΟΕΕ, κατά την οποία, παράλληλα με τη σύλληψη 16 μεταναστών μικροπωλητών, παραβιάστηκαν πολιτικά στέκια, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, ενώ κατασχέθηκε ο εξοπλισμός του αυτοδιαχειριζόμενου σταθμού 98 fm.

Η δική μας απάντηση.

Εδώ και περίπου ένα μήνα, συλλογικότητες, φοιτητές-τριες και εργαζόμενοι/ες των ΑΕΙ-ΤΕΙ στην Αθήνα, αντιλαμβανόμενοι-ες τις παραπάνω προβληματικές του ταξικού ανταγωνισμού μέσα στο πανεπιστήμιο, συζητήσαμε και πήραμε τη πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας συνέλευσης ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Για εμάς το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί έναν «ναό της γνώσης» όπως αυτό παρουσιάζεται απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά έναν ακόμη εργασιακό χώρο με όση βαρβαρότητα αυτό συνεπάγεται. Είναι φανερό λοιπόν, πως το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πεδίο ταξικού ανταγωνισμού, στην δομή του οποίου εγγράφεται η σύγκρουση αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπερασπιζόμαστε ένα δημόσιο δωρεάν δημοκρατικό πανεπιστήμιο αλλά τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και τις μελλοντικές μας δυνατότητες μέσα από τη θέση που παίρνουμε εντός των αγώνων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Καλούμαστε λοιπόν φοιτητές-τριες, εργαζόμενοι-ες να υπερασπιστούμε τα κοινά μας συμφέροντα, γι’ ́ αυτό και θεωρούμε αναγκαία την κοινή μας οργάνωση στην βάση σταθερών και ισότιμων σχέσεων, δηλαδή τη δημιουργία μιας ενεργής κοινότητας αγώνα σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κινούμαστε βάσει των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης (μια συνέλευση, μια αφίσα, μια πορεία), αλλά είναι αναγκαία μια συνεπής-σταθερή-αληθινή βάση σχέσεων αμοιβαιότητας, δεσμών ισότητας και ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ μας. Με αυτό τον τρόπο, δίνουμε μια απάντηση στις λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, καθώς και στις γραφειοκρατικές-συντεχνιακές τακτικές και αντιλήψεις που κυριαρχούν μέσα στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα προωθώντας ταυτόχρονα το ξεπέρασμα των κλαδικών / εθνικών / φυλετικών διαχωρισμών.

Πρωτοβουλία για την συγκρότηση Ανοιχτής συνέλευσης φοιτητών/τριών και εργαζομένων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ

 

Untitled-2

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Φ.Σ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 21/2 ΩΡΑ 16.00

 

Η δουλοπρέπεια του κράτους απέναντι στις ορέξεις του κεφαλαίου μας έχει καταστήσει μάρτυρες μιας ανελέητης επίθεσης στο κοινωνικό κράτος τα τελευταία χρόνια. Αρχικά, η κατακρεούργηση του συστήματος υγείας έκανε φανερό πως μπροστά στην άμεση περικοπή “περιττών” δαπανών(ξέρετε, δωρεάν εξετάσεις, επάρκεια φαρμάκων και τέτοιες πολυτέλειες), η ανθρώπινη ζωή δε λογαριάζεται ούτε στο ελάχιστο. Τώρα, και συνεχίζοντας στον “φωτεινό δρόμο” που άνοιξε ο Νόμος-Πλαίσιο, η επίθεση του κράτους ενάντια σ’ένα άλλο κοινωνικό αγαθό, την εκπαίδευση, εντείνεται, προσβάλλοντας με χυδαίο τρόπο τα δικαιώματα των φοιτητών και των εργαζόμενων στην τριτοβάθμια. Δε μιλάμε για τίποτ’άλλο πέρα απ’το σχέδιο “Αθηνά”, οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις τμημάτων τις οποίες προβλέπει, έχουν ολέθριες συνέπειες στο διοικητικό και εκπαιδευτικό προσωπικό συγκεκριμένων ιδρυμάτων, που καλείται να έρθει αντιμέτωπο με την απόλυση ή την υποχρεωτική αλλαγή τόπου διαμονής. Ταυτόχρονα, φέρνει τους φοιτητές αντιμέτωπους με πρόσθετα έξοδα(σαν να μην είναι αρκετές οι περικοπές στη σίτιση, τη στέγαση και την παροχή συγγραμμάτων) για την εγκατάστασή τους σε άλλο μέρος(με αμφίβολη την πρόβλεψη κάποιου βοηθήματος), με την αλλαγή του προγράμματος σπουδών τους ή/και του γνωστικού τους αντικειμένου, ακόμα και με την εγκατάλειψη των σπουδών τους, αν φοιτούν σε κάποιο τμήμα που καταργείται.
.
Τόσο το τμήμα Κοινωνικής Εργασίας, όσο και αυτό των Επισκεπτών Υγείας, είναι χαρακτηριστικά θύματα μιας συγχώνευσης που μόνο σκοπό έχει την ελαχιστοποίηση του διοικητικού και εκπαιδευτικού προσωπικού, υπό το πρίσμα της δημιουργίας ενός ενιαίου τμήματος με ασυμβίβαστα μεταξύ τους γνωστικά αντικείμενα. Κάτι που ενδεχομένως να έχει συνέπειες και στην ποιότητα του προγράμματος σπουδών και την εγκυρότητα του τελικού μας πτυχίου. Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά επιπλέον και γιατί θα γίνουμε μάρτυρες μιας συνεχιζόμενης μεταρρύθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προς όφελος των καπιταλιστών( το σχέδιο “Αθηνά” απλά διαμορφώνει τον ”χώρο” που θα ανοίξει τον δρόμο στον Νόμο-Πλαίσιο και την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης), αναδεικνύεται η αναγκαιότητα να δράσουμε όλοι μαζί, συμμετέχοντας δυναμικά στις διαδικασίες του φοιτητικού μας συλλόγου και δημιουργώντας κοινό μέτωπο με τους εργαζόμενους που θίγονται από αυτές τις πρακτικές.

 

Ενισχύουμε τη δύναμη της γενικής συνέλευσης της σχολής μας και συμμετέχουμε επιβοηθητικά στις κινητοποιήσεις των φοιτητών κάθε τμήματος μέχρι την ανατροπή του σχεδίου Αθηνά, αλλά και κάθε νόμου ενάντια στα κοινά μας συμφέροντα.

Δημιουργούμε κοινές δομές με τους εργαζόμενους του τμήματος και εν συνεχεία ολόκληρου του ιδρύματός μας για κοινές διεκδικήσεις.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ!

Αυτόνομο Σχήμα
Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας & Πρόνοιας

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΦΟΙΤΗΤΗ, Η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

 

Ξεκινώντας από τον Δεκέμβρη του 12′, με την εκκένωση της κατάληψης  <<Villa Αμαλίας>>, συνεχίζοντας με την επίθεση των ΜΑΤ στον χώρο της ΑΣΟΕΕ και κορυφώνοντας με την εισβολή στην κατάληψη στην συμβολή Πατησίων και Σκαραμαγκά, οι επιθετικές διαθέσεις του κράτους για ανοχή στις νησίδες που λειτουργούν ως δομές αντίστασης στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, καθίστανται ξεκάθαρες. Ειδικότερα, είναι γνωστό πως  το κοινό δίκτυο αγώνα των φοιτητών του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού της ΑΣΟΕΕ και των δύο καταλήψεων με τους μετανάστες της περιοχής, όπως και η γόνιμη αλληλεπίδραση τους με την ευρύτερη τοπική κοινωνία, μέχρι σήμερα έχουν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό ώστε να απομακρυνθούν οι φασιστικές ιδέες και πρακτικές από την περιοχή, καθιστώντας την Βικτώρια απροσπέλαστο σημείο για τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής και την διάδοση των ιδεών τους. Εφόσον λοιπόν το <<παρακρατικό χέρι>> της κυβέρνησης δεν κατάφερε να <<απλωθεί>> από μόνο του επιτυχώς, η ίδια, έχοντας σαν όπλο την καταστολή, ανέλαβε να συνεχίσει δυναμικά τη μετατροπή της περιοχής σε <<δεύτερο Άγιο Παντελεήμονα>>. Ακόμη και όταν, αργότερα,  αγωνιστές που δραστηριοποιούνταν εντός της Villa Αμαλίας και αλληλέγγυοι επιχείρησαν την επανακατάληψή της( και ταυτόχρανα κατέλαβαν, σε ένδειξη διαμαρτυριας, γειτονικό κτήριο που στέγαζε τα γραφεία της Δημ.Αρ.), η κατασταλτική απάντηση του κράτους ήταν άμεση και αδιαπραγμάτευτη.

Μετά από ένα μικρό διάστημα, έρχεται να εισβάλλει σε ακόμα μια  κατάληψη του κέντρου της Αθήνας, στην οδό Λέλα Καραγιάννη της Κυψέλης, προσαγάγοντας συνάμα για λίγες ώρες 14 άτομα που βρίσκονταν εντός  του χώρου της. Αργότερα, όμως, η αστυνομία απομακρύνεται με εντολή του πρύτανη του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, σε μια ελάχιστη ένδειξη αξιοπρέπειας και σεβασμού στον χώρο.  Και πάλι, ένα κατειλημμένο κτήριο με έντονη κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα γίνεται στόχος του κράτους, καθώς μαζί με τ’άλλα μπαίνει εμπόδιο στο σχέδιο εκφασισμού των περιοχών με υψηλή μεταναστευτικότητα. Παρακολουθούμε επομένως οτι γίνεται κάθε προσπάθεια για <<άνοιγμα>> του κέντρου προς τη δράση των Χρυσαυγιτών και ταυτόχρονα την πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης  να μετατοπίζεται στα πιο δεξιά, προσεγγίζοντας παράπλευρα ψηφοφόρους από την Χρυσή Αυγή. Κι αυτό, γιατί πέρα από την παγκόσμια εικόνα που έχουμε για την πολιτική του κεφαλαίου ώστε να διαχειριστεί την οικονομική κρίση, στον μικρόκοσμο του κράτους διεξάγονται πόλεμοι συσχετισμών εν όψει πιθανών μελλοντικών εκλογών.

Περα όμως απ’αυτό το λόγο, οι διαδοχικές επιθέσεις του κράτους  στους κατειλημμένους χώρους έρχονται και για να εκπληρώσουν μια υπόσχεση που εκκρεμεί από  τις προεκλογικές κιόλας δηλώσεις της κυβέρνησης και έχει σχέση με την αποκάλυψη και τιμωρία των <<κουκουλοφόρων>>. Μετά λοιπόν από τη δημιουργία των ανοικτών φυλακών κράτησης μεταναστών(εκπληρώνοντας την προεκλογική υπόσχεση για πάταξη της παράνομης μετανάστευσης), το κράτος διεξάγει πόλεμο στο τμήμα του πληθυσμού που αντιστέκεται δυναμικά στο πλαίσιο που θέτουν τα αφεντικά ώστε να αναπροσαρμόσουν την οικονομία στα μέτρα τους και να βιώσουν ανώδυνα την καπιταλιστική κρίση. Αυτοί οι <<εσωτερικοί εχθροί>>, λοιπόν, φιμώνονται και καταστέλλονται, μιας και είναι εμφανές ότι απειλούν την πολιτική σταθερότητα του συστήματος, που γνωρίζει καλά ότι  καμία έγκριση των εκμεταλλευόμενων δεν έχει παρθεί για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι δε τυχαίο ότι τα καθεστωτικά ΜΜΕ αναλώνονται σε ατελείωτες αναλύσεις(πάντα λασπολογικές, μονόπλευρες και αναληθείς, όπως μας έχουν συνηθίσει) και συχνές αναφορές στην εισβολή και το περιεχόμενο των καταλήψεων, τη στιγμή που νέα νομοσχέδια(όπως το φορολογικό) και  τροποποιήσεις εγκρίνονται κάτω από τη μύτη μας και τα εγκλήματα κατά του κόσμου της εργασίας εντείνονται και συγκαλύπτονται.

Οι ακριβώς ίδιοι, λοιπόν, μηχανισμοί που επιβάλλουν τη νομιμότητα σύμφωνα με το δίκαιο των εχόντων, είναι αυτοί που χωρίς την συγκατάθεσή σου παραδίδουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ως βορά στους ιδιώτες, αυτοί που σου κόβουν τη σίτιση και τη στέγαση και που αύριο θα καταργήσουν τμήματα και σχολές και θα σου επιβάλλουν δίδακτρα. Είναι αυτοί που κατήργησαν το άσυλο, ποινικοποιώντας τους φοιτητικούς αγώνες και αυτοί που κατευθύνουν την αστυνομία προς τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους των πανεπιστημίων όπου στεγάζονται τα σχήματα και οι ιδέες μας. Οι αγωνιστές που δίνουν πνοή στους κατειλημμένους χώρους είναι οι ίδιοι με τους οποίους συμπορευόμαστε στους συλλόγους, στα σωματεία και στον δρόμο. Οι δομές αντίστασης στον καπιταλισμό και την εξουσία είναι κομμάτι του κοινωνικού και ταξικού αγώνα και η αλληλεγγύη προς αυτές είναι χρέος όλων μας. Δεν διαπραγματευόμαστε τα κεκτημένα μας και δεν κάνουμε πίσω στην προάσπιση των κοινών μας συμφερόντων!

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!

Αυτόνομο σχήμα
Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας
(ΤΕΙ Αθήνας)

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΉΨΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΣΤΗ Λ. ΘΗΒΩΝ

Την Τρίτη, 22/1 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο παράρτημα της Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας, στη Λ. Θηβών, όπου στεγάζεται το τμήμα Κοινωνικής Εργασίας και αυτό των Επισκεπτών Υγείας. Εκεί, μοιράσαμε και τοιχοκολλήσαμε κείμενο κριτικής για τις επιθέσεις του κράτους στους κατειλημμένους χώρους, που παράλληλα εξέφραζε την αμέριστη αλληλεγγύη μας σ’αυτούς.
[εικόνα]

 

Επίσης αναρτήσαμε πανό αλληλεγγύης στις καταλήψεις δίπλα από την είσοδο του κτιρίου, ενώ τοιχοκολλήσαμε αφίσες με το κείμενο ταυτότητάς μας, δεδομένου ότι αυτή ήταν η πρώτη παρέμβασή μας στο ΤΕΙ.

[εικόνα] [εικόνα]